Ademhaling, de weg van het leven

Zolang ik leef haal ik adem. Oppervlakkig, diep zuchtend, blazend, kuchend, ontspanning, kort, gespannen, laag, diep in m’n buik, hoog in mijn borst. Elke situatie lijkt om een ander soort ademhaling te vragen. 

Toen ik ooit in een ijsbad stapte, had ik de neiging om mijn adem in te houden. M’n voeten deden pijn van het koude water. Gek genoeg hielp het om diepe lange ademteugen te pakken.

Ik heb gemerkt dat mijn ademhaling me helpt om te leven. Wanneer ik m’n adem vast houd, of bovenin mijn borstkas adem haal, is dat een signaal dat ik het spannend vind om volledig te leven, volledig te voelen. Vol in de overgave komt de ademhaling diep in mijn buik. Wat ik voel wordt verspreid over m’n lichaam op een ontspannen manier.

Mijn ademhaling helpt me in moeilijke momenten. Om emoties te doorvoelen en los te laten, pijn weg te ademen, in slaap te vallen als dat even minder goed lukt. Het is fijn om te merken dat ik de tool van het ademhalen altijd bij me heb, om nog meer het leven toe te laten. 

Ook tijdens massages werk ik steeds meer met m’n ademhaling. Het helpt mezelf om meer in een flow te komen en degene die gemasseerd wordt helpt het gronden, nog meer in zijn lijf te komen. Ik laat mijn ademhaling steeds meer horen. Waar het eerst nog onhoorbaar was, komt mijn ademhaling steeds meer tot leven. Nu vaak nog zachtjes. Deze manier van ademen wordt de draken ademhaling genoemd, waarbij ik de adem een bedding geef.

De foto is door mij gemaakt in Ierland