Doen wat klopt

~ In je eigen cirkel staan

Op mijn website geef ik aan: doe wat klopt voor jou.

Ik doe ook wat klopt voor mij. Op het moment dat we beide voelen: ‘ja, dit klopt’, dan pas is het een groen licht om er daadwerkelijk iets mee te doen.

Er was laatst een man in mijn praktijk die heel erg aanrakerig was. Op een manier die voor mij voelde alsof ik weggeslagen werd door de golven van de zee. Vroeger zou ik niet geweten hebben hoe ik zou kunnen reageren, me enorm bedreigd hebben gevoeld en waarschijnlijk dit op een hele onhandige manier geuit hebben.

Die onhandige manier bestaat voor mij uit twee opties: gelaten accepteren of enorm fel uithalen (meestal met woorden), waarbij ik vaak voor de felle kant koos. Ik merkte dat ik de onhandige manieren gepasseerd was.

Wat ik wel deed was ruimte creëren. Voor mezelf en voor hem. Op een vriendelijke manier. Ik zei: ‘Ik merk dat ik nu graag op mezelf zit, zonder dat ik aangeraakt word’

Hierdoor kwam er letterlijk ruimte (hij schoof naar achteren) en ook energetisch voelde ik me weer meer in mijn eigen cirkel staan. Ik zag zijn verwarring. Een tantramassage gaat tenslotte om aanraking. Dat was toch waar hij voor kwam. Hij kon toch doen wat voor hem klopte?

Ik snap die verwarring. Hij doet ook niks verkeerd. Handelt niet vanuit verkeerde gedachten of bedoelingen.

Ooit heb ik veel gelezen over bindings- en verlatingsangst. Daarbij werd gesteld dat ieder een eigen cirkel heeft. Degene met de verlatingsangst stapt vooruit de cirkel binnen van degene met bindingsangst. Degene met bindingsangst kan niks anders doen dan achteruit de eigen cirkel uitstappen. Dat plaatje kon ik nu letterlijk voelen. Ik wist dus wat ik te doen had:  mijn eigen cirkel weer instappen, waardoor de ander ook zijn cirkel weer in zou stappen.

Natuurlijk was hij in de war. Hij stond ineens weer in z’n eigen cirkel. Een plek die hij blijkbaar niet van nature inneemt. Voor hem voelt de beweging naar voren kloppend, het vastklampen. Op het moment dat ik daarop reageer met weglopen of maar laten gebeuren zijn we beide uit onze cirkel en is er dus geen verbinding mogelijk. Die is alleen mogelijk op het moment dat we in de eigen cirkel staan.

Juist doordat ik zelf mijn cirkel pakte, ontstond er een mooi gesprek, daarna een fijne massage. Waarbij ik degene ben die geeft en hij degene is die ontvangt. Ook al voelt dat onwennig.

Ik weet inmiddels dat ‘ruimte’ voor mij een toverwoord is. Mijn eigen cirkel is belangrijk. Ik sta in mijn eigen middelpunt. Hoe zou het voor jou zijn om alleen te hoeven ontvangen? Alles wat je ontvangt bij je te mogen houden? Ermee te mogen zijn? Zonder het terug te hoeven geven?

Grenzen

Weet dat grenzen wat anders zijn dan muurtjes. Grenzen zitten in je lijf, je kunt ze letterlijk voelen. dat maakt dat grenzen op elk moment weer een beetje anders kunnen zijn. Muurtjes lijken op grenzen maar zijn bedacht: er is geen beweging in te krijgen en is altijd hetzelfde. Werken met grenzen vraagt om een open houding, het leren vertrouwen van jezelf: kan en durf ik mijn grenzen ten alle tijden aan te geven?