Er helemaal zijn in het moment.

De ‘brug’ overkomen naar de ander.

Luisteren

Echt luisteren

De ander de ruimte geven om er helemaal te zijn. Zonder eigen invulling, zonder onderbreking, de stiltes laten vallen. Ontspannen, warm, open, ademend.

Juist de stiltes laten vallen maakt dat er ontspanning ontstaat. Niet dat moment pakken om je eigen verhaal te gaan vertellen, maar stil zijn. Kijkend naar de non-verbale reactie. Iemand waarbij de ogen nog even wazig rondkijken, helemaal bezig met het eigen verhaal. Een zucht, een glimlachje, een slokje van een kopje thee.

Het blijkt soms moeilijk te zijn. In verhalen van anderen zitten altijd haakjes waar ik op in kan springen, op in wíl springen. Uit enthousiasme stort ik dan mijn verhaal uit. Zomaar. Door hun verhaal heen. Helemaal blij dat er een verbinding blijkt te zijn, herkenning. Deze persoon klopt voor mij! Nog steeds gebeurt me dit weleens. Wel steeds minder.

Op het moment dat een ander bij mij inbreekt in mijn verhaal, gebeurt bij mij het volgende:

- ik voel me niet meer gezien en gehoord

- Ik merk dat ik het moeilijk vind om daarna mijn eigen verhaal weer op te pakken

- Ik klap wat meer dicht en wordt stiller

Gevolg: Ik voel minder verbinding met de ander

Ik merk dat ik het moeilijk vind om mensen hier in het moment op te wijzen. Dat is waarschijnlijk mijn les. Krijg ik de ruimte, echt de ruimte, om te praten, stil te zijn, opnieuw te beginnen en mijn verhaal af te maken, dan wordt het gesprek anders. Het krijgt een andere energie.

De stiltes heb ik nodig om mijn eigen gedachte te ordenen, te voelen welke emotie er op komt, weer even tot rust te komen en te ontspannen. Het hoeft niet zo snel. In gesprek met elkaar hoeven we geen bus te halen, geen wedstrijdje te doen wie het meeste praat. Er zijn. Dat is wat ertoe doet.

Omdat ik weet wat het met mij doet: deze ruimte krijgen, wil ik anderen die ruimte ook gunnen. Gek genoeg poppen er dan soms ook gedachten op:

- Ik ben zelf onzichtbaar

- Ik cijfer mezelf teveel weg

- Ik geef de ander teveel ruimte

De neiging is er dan om ‘voor mezelf op te komen’ en dus in te breken in de ander zijn/haar verhaal. Tegenwoordig laat ik het. Er ontstaat vaak vanzelf ruimte.

Vaak krijg ik na een gesprek terug dat mensen voelen dat ze helemaal zichzelf kunnen zijn bij me, dat ze echt alles durven delen, er geen oordeel is. Zelf zit ik soms ook op de praatstoel en kan dan 100-uit vertellen, waarbij ik zelf voel: ik mag er helemaal zijn met alles dat er is.