Dank je wel, dat vind ik zelf eigenlijk ook:

‘Goh, wat heb je zachte handen’

‘Wat raak je fijn aan’

‘Dit is echt heel magisch’

Complimenten.

Ooit iets om giechelig op te reageren en dan een soort van weg te wuiven. Niet in staat om een compliment te aanvaarden. Inmiddels is daar wel verandering in gekomen.

Ik weet wat een aanraking kan doen. Met volle aandacht en een liefdevolle intentie. Doen wat ik het liefste doe: raken, aanraken. In beweging, in het moment zijn.  Achteraf vaak een dank je wel. Niet eens echt nodig, het lijf heeft het allang gezegd.

Telkens weer verbaast het me wat echte aandacht doet met een mens. Hoe het iemand kan openen. Zonder dat je elkaar kent, lang kent. Vroeger zaten daar oordelen op en een overtuiging: ‘dat kan alleen als je iemand al lang kent’.

Of eerder: ‘dat MAG alleen als je iemand al heel lang kent’. Als iemand zich ‘bewezen’ heeft. Aan een aantal voorwaarden heeft voldaan, een aantal boxen heeft afgetikt. Vinkjes overal.

Maar… verdient niet iedereen liefde? Echte aandacht? Aanraking? Is dit dan iets dat je dan ‘moet verdienen’? Of als ruilmiddel: doe jij dit, dan doe ik dat… Voor mij werkt dat niet (meer).

Ik wil er vol kunnen zijn. In het moment. Ook als ik je pas vijf minuten geleden heb ontmoet. En ja, dat is fijn. Dat vind ik zelf namelijk ook.