In je angst vind je je waarden

Deze zin hoorde in tijdens het luisteren naar het boek van Gijs Jansen (de Vonk van Verbinding). Naast dat ik het een heel inspirerend boek vind, raakte deze zin me. Angst… angst is een bekende emotie. Of eigenlijk…het WAS een bekende emotie. Zo’n 10 jaar geleden leefde ik deze emotie nog volop. Angst voor verbinding, vooral angst voor mannen. Liep er een willekeurige man de voordeur binnen, dan liep ik de achterdeur uit.

Hoe het was

Vol in paniek. Hyperventilerend. Overgevend , trillend, huilend, met buikpijn, hoofdpijn en misselijk. Heftig. Op dit moment kan ik me daar niks meer bij voorstellen. Zo’n 10 jaar geleden was dit mijn dagelijkse realiteit. Er lopen nogal wat mannen rond. Ik realiseerde me dat ik bang was voor iets waar ik niet bang voor zou hoeven zijn. Stapje voor stapje ben ik mijn angsten aan gaan kijken.

Angsten aankijken

Het bleek dat ik mezelf niet vertrouwde in het bijzijn van mannen. Dus ging ik daarmee aan de slag. Met hartkloppingen zei ik ‘nee’ tegen een man, met drie weken overstuur zijn tot gevolg. Wetende dat het overstuur zijn en mijn ‘nee’ me meer op zouden leveren, dan de rustige (maar niet gemeende) ‘ja’. 

Alleen durven zijn, terwijl daar ook enorme angst zat, bleek de oplossing. Volop in paniek, met heftige huilbuien zat ik daar. Alleen. Niet omdat het niet anders kon, wel omdat ik voelde dat ik er niet bang voor hóéfde te zijn. Samen zijn was overigens niet veel beter. Met mensen achter de hand die ik even kon bellen als ik het echt niet meer trok. Lieve familie waar ik mocht blijven eten, ook al kreeg ik geen hap door m’n keel.

De waarde

Een hele heftige tijd. En dan hoor ik nu deze zin. Het raakt me. Want achter mijn angst was een hele hoop waarde te vinden. De angst voor verbinding, mannen, alleen zijn, samen zijn…het is verdwenen. In de plaats is een fijne verbinding met mezelf gekomen. Vol vertrouwen. Heel veel hele leuke en mooie mannen om me heen die elk een bijdrage leveren aan een fijn samen zijn. Inmiddels kan ik weer volop genieten van eten (ook al zou je dat niet zeggen, gezien m’n figuur). 

En dan…heb ik het nog niet eens over aanraken gehad. Iets dat ik 10 jaar geleden fanatiek uit m’n leven had gebannen is nu mijn werk, hobby en passie. Aanraken. Met volle aandacht, in vol vertrouwen. Wat een cadeautje zit er achter die angst verborgen.

Laat je vooral niet tegen houden door je angsten. Ze leiden je de weg. De weg naar dat wat voor jou het mooiste leven ooit kan zijn. Durf jij een stapje te zetten?