Fysieke pijn helpt

BAM, daar lag ik dan. Plat op mijn rug in het zand. Geen zachte landing. Geschrokken. Mijn ogen opengesperd. Oude beelden vlogen voorbij. Ik zal toch niet weer…??? Voorzichtig beweeg ik, ga op m’n knieën zitten. Voel de pijn in mijn onderrug. Inmiddels voel ik mijn ogen vochtig worden. Gelukkig, het is niet zo erg als toen.

Ik kijk op, geschrokken gezichten en vragende ogen. ‘Kan je staan?’, ‘gaat het?’, ‘dat was heftig!’ . Ik val niet zomaar van een paard. En als het dan een keer zo is, dan ziet het er vaak ook heftig uit. Ik kan staan. Ik kan lopen. Ik knipper met mijn ogen, voel de emotie en adem erdoorheen. De tranen stromen nog niet, ik geef wel aan dat ik geschrokken ben. Ik wil niet meer op dat paard, maar stap wel op een ander paard. Ik voel geen angst. Wel vertrouwen. Het is goed.

De dagen daarna doe ik een bijzondere ontdekking. Ik was de laatste tijd nogal bezig in mijn hoofd. Vooral met commentaar geven op mezelf dat ik iets niet goed genoeg doe. Niet genoeg het huishouden, de verkeerde vrije tijdsbesteding kies, te weinig buiten kom, te weinig beweeg. Ik merkte dat dit een weerslag had op mijn humeur en het beeld dat ik van mezelf had.

Nu, na die val, met spierpijn, een pijnlijke plek op mijn rug en een zwaar voelend heiligbeen heb ik ineens een excuus voor mijn hoofd om precies hetzelfde te doen als daarvoor. Maar nu zorg ik natuurlijk goed voor mezelf, geef ik mezelf complimentjes dat ik zo goed bezig ben en voel ik me dus ook beter over mezelf. Ondanks de pijn.

De oordelen die ik eerst had verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Vervelend zo’n val.

Heel fijn om te merken wat mentale kracht doet. Wat de invloed is van mijn dialoog met mezelf in mijn hoofd.

Wat fijn dat ik gevallen ben.

Mag meemaken wat een andere dialoog in m’n hoofd met me doet. Bewust maakt van vervelende dingen met fijne bijkomstigheden.

Krijg ik toch zomaar een cadeautje waar ik niet op zat te wachten!

Foto: kaartje dat ik een week later blind trok tijdens een cursus familieopstellingen. Toeval?