Ik doe wat ik kan

Soms heb ik het idee dat wat ik doe er niet toe doet. Niet belangrijk genoeg is. Te weinig voor de wereld betekent. Niet genoeg help. Ik niet genoeg ben. Ik schiet dan in een soort depressieve toestand waarbij ik enorm ga zoeken naar verbetering. Ik Moet Echt Anders En Van Meer Waarde Zijn.

Volop in de stress en het ongemak ga ik meer doen. Harder lopen. Net dat tandje erbij. Kiezen op elkaar en gaan. ‘Kom op’, hoor ik dan in mijn hoofd, ‘jij bent degene met de kennis, tijd en de energie en je zit je tijd een beetje te verlummelen met “niks doen”’.

Het gevolg is altijd dat ik na een week of twee uitgeblust op de bank instort, met lege ogen voor me uit starend. Dodelijk vermoeid. Op dat moment alleen nog maar willen slapen. Vaak lukt dat niet meer, omdat ik dan te weinig rust heb gehad.

Ik stop dan maar weer. Met het harde lopen. Me in bochten wringen om nog meer op m’n vork te nemen. Ik zit dan op de bank. Kijk voor me uit en realiseer me: ik doe wat ik kan. Ga ik harder lopen, dan hou ik het niet vol, word ik chagrijnig, gaat mijn sprankeling weg.

Ik doe wat ik kan.

Dus.

Foto’s: Nog zo’n mooi verhaal uit het boek ‘dit’ van Tiny Fisscher en Iris van der Veen.