In ieder geval voor elkaar

Waarom doe ik dit?

Waarom wil ik dit?

Waarom…

Waarom?

Zo vaak heb ik mezelf dingen afgevraagd. Wilde ik antwoorden weten. Waarom dit…waarom dat. Analyserend ging ik door het leven heen. Waarom word ik hier boos van? Hoe komt het dat dit angst geeft? Waarom durf ik iets niet te zeggen? Waarom word ik hier moe van? Hoe zorg ik ervoor dat het beter wordt?

Steeds weer een nieuw doel stellend, steeds weer op weg naar wat anders. Het moest beter, sneller, perfekter, minder pijn doen, gelukkiger zijn. Ik merk dat het me energie kost als ik het anders wil hebben dan dat het nu is. Dodelijk vermoeiend: ergens anders willen zijn dan waar ik nu ben.

Alsof het niet goed genoeg is. Alsof anderen het altijd beter weten. Alsof ik het leven van een ander moet leiden. Want die…die heeft het pas écht goed voor elkaar. En dat wil ik natuurlijk ook. Ik ben ermee gestopt. Ik leef nu. Ik leef nu mijn eigen leven. Op mijn manier, op mijn moment.

Niet meer:

- Als ik dit doe, dan ben ik aan het pleasen (oordeel)

- Als ik dat doe, dan zorg ik wel/niet goed voor mezelf (oordeel)

- Zo zou het moeten zijn/voelen (oordeel)

Wel:

- Ik voel dat mijn lijf zich ontspant

- Ik kan helemaal aanwezig blijven, zonder weg te willen of in mijn hoofd te schieten

- Ik schiet in mijn hoofd…en dat is oké

- Ik wil nu dit… (en over vijf minuten kan dat precies het tegenovergestelde zijn)

- Ik vind het fijn om te helpen (alleen nu even niet…)

Volledig mezelf kunnen zijn. Waardoor je 50 tinten Leonie voor je neus krijgt.

Op de vraag:

‘Waarom zijn we hier eigenlijk?’



Vond ik in het boek ‘dit’ van Tiny Fisscher en Iris van der Veen een perfekt antwoord: ‘In ieder geval voor elkaar’

Want we vullen elkaar aan. Samen maken we de wereld mooier. We zijn er. In ieder geval voor elkaar.