Vastzitten in je eigen verhaal.

Een kleine verandering kan wonderen doen.

Soms heb ik van die momenten dat ik niet meer kan stoppen met praten. Als een waterval stromen de woorden mijn mond uit. Niet te stoppen. Helemaal geen probleem als ik iemand tegenover me heb die daarbij aanwezig kan blijven, wel een probleem als ik verbinding met iemand wil en diegene ergens tussentijds afhaakt. Terwijl ik dat dan niet doorheb.

De afgelopen jaren ben ik bezig geweest met mezelf zichtbaar maken. Door mijn mond open te trekken als er wat speelt, kwetsbaar te delen, een ruimte binnen te stappen en deze met energie te ownen, of door blogs te schrijven en deze te posten op het moment dat het voor mij zo voelt.

Laatst werd ik op de spraakwaterval aangesproken. Er werd halverwege mijn verhaal afgehaakt en ik had het niet door. Ergens voelde ik wel dat de verbinding anders werd of helemaal verdween, maar… helemaal verzonken in mijn eigen verhaal bleek het toch lastig te zijn om hier bewust op te acteren.

Mensen haken niet af omdat ze het niet willen horen, dat willen ze namelijk wel. Of omdat ik niet belangrijk genoeg voor ze zou zijn, dat ben ik namelijk wel. Twee mensen die graag met elkaar in verbinding willen zijn, merken beide dat een gesprekswaterval niet erg helpend is. En wat dan… wat doe je dan. Hoe vang ik het signaal op dat iemand afhaakt? Wat kan de ander doen om het duidelijker te maken dat die afhaakt?

Een leuk experimenteerproces begon. Ik kreeg ineens een hand voor m’n mond die ik weg schoof, lichte irritatie voelend en natuurlijk gewoon doorpratend, want ik had niet in de gaten dat iemand was afgehaakt. Er werd weggekeken, maar ja… dat doe ik zelf ook als ik aan het praten ben. Er werd af en toe naar adem gehapt om te onderbreken, maar ook deze zag ik niet voorbij komen.

Lichtelijk frustratie begon ik inmiddels wel te voelen. De ander overigens ook. Hoe. Dan. Wel.

Inmiddels heb ik iets ontdekt wat mij helpt om te checken of iemand er nog bij is als ik wat mij helpt om te checken of iemand er nog bij is als ik wat aan het vertellen ben. Eigenlijk is het heel simpel. Iets wat ik automatisch al doe. Behalve dus als ik in mijn eigen verhaal verzonken ben.

Oogcontact

Van binnen begon ik al te jubelen: hoe makkelijk kan het zijn! Oogcontact!!! Ik kan namelijk zien aan iemands ogen of diegene er nog bij is.

Wat zie ik? Staan de ogen nog helder, kijken ze echt terug? Durf ik een pauze in mijn verhaal in te lassen? Geeft de ander de ruimte om die pauze er te laten zijn, of wordt deze meteen opgevuld? Durven we samen stil te zijn om het gezegde te laten bezinken?

Ik kan steeds beter zien wat er nodig is, hoe de wisselwerking is, wanneer er denk en voeltijd nodig is. Ook voor mezelf. In plaats van een verhaal af te draaien die ik al een paar keer, op dezelfde manier, tegen iemand anders heb vertelt en zelf dus ook niet meer echt aanwezig ben, want de langspeelplaat staat op.



Echt contact, echte verbinding begint met aandacht. Aandacht bij mezelf (wat ben ik aan het vertellen), aandacht bij de ander (is hij nog waar ik ben) en aandacht voor de ruimte ertussen (een moment van stilte, ademhaling, een lach of een traan).

Een kleine verandering kan wonderen doen.