Ga juist over de grens heen

De laatste tijd praat ik regelmatig over grenzen. Mensen die bang zijn om over grenzen van anderen heen te gaan, of over grenzen van zichzelf. Heel herkenbaar. Ooit zat ik in een workshop van Byron Katie. Een dame die zich heeft gespecialiseerd in het omzetten van gedachten.

Mijn gedachte was destijds: ik wil nóóit meer dat er íémand over mijn grenzen heen gaat.

Ik voelde me boos, wanhopig, angstig en onbegrepen. Mijn grenzen stelde ik voor de zekerheid drie straten verderop, ik kon tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn. Erg vermoeiend en gek genoeg werkte het voor geen meter. Ik kon m’n eigen grenzen namelijk niet volhouden. Ze waren inconsequent, enorm verwarrend en ik had het gevoel dat ik steeds heel erg alert moest zijn voor het geval dat er iemand toch stiekem overheen ging.

In die workshop leerde ik mijn gedachte omdraaien.

‘Ik wil nooit meer dat iemand over mijn grenzen heen gaat’

Werd:

- Ik wil dat mensen altijd over m’n grenzen heen gaan

- Ik wil altijd over de grenzen van een ander gaan

Vervolgens ben ik gaan experimenteren. Wat gebeurt er als ik toelaat dat mensen over mijn grenzen heen gaan?

- Ik werd rustiger

- Ik ontdekte dat veel grenzen geen echte grenzen bleken te zijn

- Veel grenzen waren bedacht in mijn hoofd

- Sommige grenzen bleken voor anderen te gelden (maar niet voor mij)

- Het werd luchtiger

- Het werd speelser

- Het kost me geen energie op het moment dat ik m’n grens direct aangeef

- Ik hoef niet meer over mijn eigen grenzen na te denken

Ik herken mijn grenzen nu doordat ik ze voel in m’n lijf of wanneer ik spontaan enorm in m’n hoofd schiet en een gedachte blijft cirkelen. Ook het mezelf toestaan om over de grenzen van anderen te gaan leverde veel op:

- Ik had vaak de bewuste grens zelf bedacht (die gold dan wel voor mij maar niet voor de ander)

- Ik kan een grens voelen of zien aan iemand, ook als diegene het zelf niet kenbaar maakt

- Mensen vonden het fijn dat ik zo duidelijk, authentiek en puur ben

- Ik kreeg complimenten als: ‘heerlijk die spontaniteit’, ‘wat ben je open’, ‘wat hebben we een fijne verbinding’

Natuurlijk: als iemand ‘nee’ zegt (of als ik die voel/zie aan het lichaam van de ander) is dat het moment dat ik stop met het onderzoeken van andermans grens. Zelf blijf ik weg van extremere grenzen. Ik kan bijvoorbeeld op een vreemde afstappen om een compliment of knuffel te geven, maar zou nooit een onbekende zomaar gaan zoenen.

Ik leer mijn grenzen het beste kennen en erop acteren als ik er zelf overheen ga. Niet voordat de grens er is, maar daarna. De angst voor wat ik mogelijk zou kunnen ervaren voor als iemand mijn grens over gaat is groter dan wanneer dit daadwerkelijk gebeurt. En dan nog: als ik stop zeg wordt het gerespecteerd.

Ontneem jij een ander de kans om eigen grenzen beter te leren kennen?



Veilig grenzen verkennen kan een heerlijk bevrijdend spel zijn. Met respect voor elkaars nee’s. Die leren herkennen en leren uitspreken. Grenzen die elk moment weer net een beetje anders kunnen zijn.