Help! Ik ben niet goed genoeg!

Als ik mensen ontmoet dan is dat in het begin altijd leuk, open en gezellig. Energie stroomt, het is fijn en sprankelend. Na verloop van tijd veranderd dat. Kan ik stiller worden, gaan twijfelen of mensen wel bij me passen, wil ik vaak ergens bij weg en bedenk dan dat het vast ligt aan het ‘niet bij elkaar passen’. Willekeurig om wat voor een relatie het dan gaat.

Inmiddels heb ik aardig door wat ik zelf doe en dat deze overtuiging met enige regelmaat terug komt, zeker als ik al wat langer in een netwerk bivakkeer, vind ik het soms moeilijk om daarin te blijven staan en te blijven investeren, wat na een tijdje altijd weer lukt als ik weer door de overtuiging heen ben.

Hoe doen mensen dat toch die al jaren in dezelfde relaties zitten? Zowel met een partner als met goede vrienden?

Er komt vaak een moment dat ik mezelf of de ander niet goed genoeg vind, het niet meer goed voelt of wat dan ook. Een gedachte of opmerking waar ik altijd intens van schrik, mezelf afsluit en het liefste onder een steen verdwijn. Inmiddels weet ik dat het een traumarespons is en niks zegt over de personen (of mezelf!) met wie ik in verbinding sta. Wat niet weg neemt dat het ook heel gezond is (voor korte of lange tijd) om iemand los te laten.

Wat mij helpt is erover communiceren met de mensen om wie het gaat. Iets dat ik heel moeilijk vind, uit angst dat het er niet mag zijn (niet goed genoeg is), de ander dan de verbinding verbreekt, terwijl er ook onder zit dat ik intens naar die verbinding verlang, wat dan een innerlijke strijd veroorzaakt, want wat wil ik dan: weggaan of blijven? Iets dat ik in dat soort situaties ook even niet meer weet.

Het er open over kunnen praten is wel de sleutel tot rust in mezelf. Zeker als de andere kant het relaxt oppakt en het niet persoonlijk maakt. Het helpt als er vragen gesteld worden (wat gebeurt er dan in je hoofd en wat in je lijf?, welke angsten zitten erachter?), zonder dat er directe consequenties aan zitten. Of dat er gezegd wordt dat het helemaal ok is, liefst gevolgd door een hartelijke knuffel (al dan niet digitaal).

Ook helpt het om de betreffende mensen echt even los te laten (wat niet wil zeggen dat er geen contact meer is), de vorm die ik er in mijn hoofd van gemaakt heb los te laten, de ideeën over hoe het zou moeten zijn of hoe het zou moeten horen los te laten. Daar zit voor mij vaak de spanning op: ik of hij/zij horen op dat moment anders te zijn, met een ander idee en een ander gevoel. Wat er op dat moment is ‘hoort’ niet, met als gevolg dat er weerstand en strijd met mezelf ontstaat.

Ik heb dan vaak tijd met mezelf nodig, in andere situaties met andere mensen. Even een totale reset. Iets dat in een beginnende relatie vaak uitgelegd wordt als: ‘ze wil niet investeren in dat wat we samen hebben’, wat voor mij juist het tegenovergestelde is: door goed voor mezelf te zorgen, ervoor te zorgen dat ik weer kan landen en mezelf kan openen, investeer ik juist in die relatie.

Gelukkig heb ik inmiddels mensen om me heen die dit herkennen, die ermee om kunnen gaan, die me laten, intens knuffelen (fysiek of digitaal), zelf in balans blijven (of zich richten op hun eigen dingen ipv bij mij een oplossing te zoeken die ik sowieso niet kan geven).

Mocht je met hetzelfde dealen: weet dat je niet de enige bent. Communiceer erover. De juiste mensen zullen altijd in je netwerk blijven.