Liever genadeloos liefdevol, dan een lief bedoelde leugen

Het einde van deze titel hoorde ik laatst in de podcast ‘Lust’ (aanrader! Altijd leuk om naar te luisteren). Een lief bedoelde leugen. Het maakt meer kapot dan je lief is. Herkenbaar ook. Soms durf ik iets niet tegen iemand te zeggen uit angst dat ik de ander mogelijk verdriet zou doen, of zou kwetsen.

Ervaring leert dat het hardop zeggen, genadeloos liefdevol, van wat er in m’n hoofd speelt, altijd voor licht, lucht en verbinding zorgt. Ook als de andere partij het niet wil horen. Zo’n lieve leugen knaagt aan me. Vreet me van binnen op.

Dus genadeloos liefdevol doe ik in eerste instantie voor mezelf.

Tegelijkertijd krijg ik van de ontvangers positieve reacties. De laatste jaren steeds meer. ‘Wat fijn dat je dit zegt’, is een veel gehoorde reactie, waar ik zelf met toegeknepen ogen stond te wachten op een mogelijke explosie.

Vol verbazing wordt genadeloos liefdevol ook genadeloos liefdevoller ontvangen dan de lieve leugen. Waarbij mensen toch altijd nog een beetje argwanend blijven pulken aan wat ik gezegd heb. Ergens voelen ze dat het niet (helemaal) klopt.

Ook als ik niet precies weet hoe ik iets kan zeggen, is het vaak genoeg om te beginnen met praten (of schrijven). De rest volgt dan vanzelf. Het helpt om het zo kort en bondig mogelijk de schutting over te gooien.

Kort en bondig. Nuanceren is daarna makkelijker dan de kern uit een woordenbrij te halen. Hetzelfde geld andersom. Als iemand me geraakt heeft met iets dat gezegd is, dan kan mijn hoofd er een geheel eigen verhaal van maken. Iets dat nooit klopt met de realiteit, maar wel allerlei emoties oproept en me zelfs de put in kan praten.

In dat geval ben ik degene die om nuancering vraagt. Vaak begin ik met ‘het verhaal in mijn hoofd is… en ik vraag me af of dit wel klopt. Wil je er iets over zeggen?’  Het zorgt regelmatig voor een prachtige verbinding, waar ik eerder nog volop ruzie had.

In mijn hoofd, natuurlijk.