Afstand houden als overlevingsmechanisme

Afstand houden. Want anders verlies ik de verbinding met mezelf. Hard met mezelf in gevecht zat ik op de bank na een geweldige en intense massageweek in Frankrijk @Sadhaka. Ik was die week een aantal keren flink geraakt, door elkaar gehusseld en kwam verschillende (niet helpende) patronen tegen. Volledig van t padje zat ik een dag na thuiskomst op de bank.

Ik liep tegen de muren op, wilde vooral daar zijn en voortzetten wat ik daar had beleefd. Nu was ik weer thuis en wat moest ik nu? Hier. In mijn eentje. Terugverlangend naar plezier, genieten en ultieme verbindingen.

Het bijzondere is dat ik dan eerst begin met wat lijntjes doorknippen: dit nu in ieder geval niet. Het geeft me rust en ruimte om nee te zeggen. Zeker als het dingen zijn die headspace kosten en ik juist die ruimte nodig heb om mezelf weer in balans te brengen.

Tijdens die week was ik een fantastische meneer gekomen (wel meer overigens, dames trouwens ook, maar deze triggerde op meerdere fronten). Mijn fantasie sloeg op hol, de spanning steeg en ik wilde vooral afstand creëren, want in mijn hoofd stond dat voor veiligheid.

Totdat ik dat uitsprak naar een vriendin: ik heb afstand nodig…terwijl ik ook voel dat ik verlang naar contact (zucht)…Het is er allebei tegelijkertijd. En toen viel het kwartje.

Ik heb geen afstand nodig, maar verbinding… ook met mezelf. Vroeger deed ik dat (de verbinding met mezelf) door afstand te houden. Mijn escapemechanisme: afstand houden en wegduwen. Ik heb mezelf ooit wijsgemaakt dat ik afstand en ruimte nodig heb. En dat is dus niet meer nodig. Ik heb verbinding nodig, vooral met mezelf. En daar mag verbinding met de ander bij zijn.

Ik heb het fragment er even tussenuit geknipt, zodat je het zelf ook kunt horen. Handig van die voiceberichten waarbij ik mezelf kon terugluisteren en mezelf letterlijk in mijn lijf hoorde zakken.

In verbinding met mezelf bleek ik vertraging nodig te hebben. Maar… in de war… hoe doe je dat dan? Want… als ik vertraag, dan heb ik mezelf vertelt dat ‘het’ niet goed genoeg is. Geen idee wat dat ‘het’ dan is. Dus paniek. Een goede vriend bood soelaas. Stelde een aantal rake vragen, liet me weer verder in m’n lichaam zakken en bracht me terug naar NU.

In de dagen die volgde gaf ik een aantal massages, vertraagde in beweging, ging weer dieper ademhalen, haalde de spoken uit m’n hoofd, bleef in verbinding met mezelf en de ander, ging leuke dingen doen en ontmoette verschillende vrienden. Steeds met de vraag in m’n achterhoofd: ‘wat heb ik nú nodig?’

Niet: waar moet dit naartoe, waar wil ik dat het naartoe gaat of ik wil daar zijn/hij moet nu hier zijn.

Wel:

- Ik heb dorst, dus pak ik water

- Ik moet naar de wc, dus ga ik

- Ik wil even contact met …, dus bel/app ik of ga ik er even langs

- Ik voel me moe, dus ga even op de bank liggen

- Er liggen wel veel blaadjes in de tuin (irritant!), dus veeg ik die even op

Na een dag of drie was ik volledig ontspannen in m’n lijf, was er nog steeds een fijn contact en m’n voetjes stonden stevig op de grond.

Ik ben weer thuis!