‘Oh… je gaat met dat friemelen van vroeger dus echt wat doen?’

Dat waren de woorden van mijn broer toen ik vertelde dat ik een massagekamer ging maken. Ik was even verbaasd en moest er ook om lachen. Ik realiseerde me dat ik als kind ook altijd mijn broers en hun vriendjes aanraakte. Tijdens het spelen van computerspelletjes, als we gezellig op de bank zaten of gewoon tussendoor.

Aanraking, streling, aandacht. Er zijn. Vol in het nu.

Ik herinner me ook nog wanneer ik er acuut mee stopte. Ik vond destijds één van die jongens heel erg leuk. Ik stond op dat moment lekker te kriebelen door de haren van een andere jongen. Hij keek me aan. Ik bevroor. En heb het daarna nooit meer gedaan. Geen idee of hij met die blik iets bedoelde. Dat heb ik nooit gevraagd. In mijn hoofd was wel het verhaal dat het niet hoorde, dat ik dit maar voor één persoon hoorde te doen. Trouw als ik was, hield ik me daaraan.

Totdat ik stopte met het volgen van deze gedachte die een overtuiging was geworden. Ik mag iedereen aanraken, zolang het voor míj klopt, zolang het ook voor de ander klopt in dat moment. Ik hoef me niet meer te ‘bewaren’ voor of trouw te zijn aan die ene. Wel trouw aan mezelf. En trouw aan mezelf is inclusief aanraking, streling en aandacht. In overvloed. Volle overvloed.

Ik geniet weer. Lach en dans, voel me bevrijd en raak aan. Daar waar het aangeraakt mag worden. Soms met woorden, soms door alleen aanwezig te zijn en soms door echt letterlijk aan te raken.