Aanpassen of gaan staan

Op het moment dat ik me aanpas, pas ik me  daarna vaak nog meer aan, nog meer…nog meer…nog meer. Het geeft me altijd het gevoel dat het niet goed genoeg is. Het is een overlevingsstrategie geweest, het dient me niet meer. Ik verlies de verbinding met mezelf en daarmee de verbinding met de ander. Waarom zou ik me dan nog aanpassen?

Omdat de ander (of ikzelf) vindt dat:

- Het zo hoort?

- Het zo moet zijn?

- Er mogelijk iemand wat van zou kunnen vinden?

Of: val niet uit de toon, dat is gevaarlijk, je hoort er dan niet meer bij.

Vanaf het moment dat ik besloot er niet meer bij te wíllen horen, me niet meer te wíllen aanpassen, veranderde mijn leven volkomen. Ik had ineens mensen om me heen die me aardig vonden om wie ik was, in plaats van de aangepaste versie, ergens in een stil hoekje, die ook bestond. Mijn woorden werden ineens gewaardeerd, onaangepast, direct, maar rakend, puur, helder, recht uit het hart.

Hoe onaangepaster ik me gedraag, hoe meer ik in mijn middelpunt ga staan, hoe meer ik ervaar dat ik er als mens mag zijn. Met mijn meningen, gedachtes, processen en gekke dingen.

Vroeger was ik onzichtbaar. Ik heb geleerd om zichtbaar te zijn.

Vroeger paste ik me aan, nu heb ik een nieuwe keuze gemaakt: aanpassen? Dat gaan we niet meer doen. Ik ga staan voor mezelf. Voor wat ik wil, voor wat ik nodig heb, voor wat ik wil zeggen.

En als dat niet goed genoeg is, blijf dan alsjeblieft weg.

Zodra ik sta voor mezelf, met al mijn kwetsbaarheid, wat tevens mijn kracht is, voel ik mezelf goed genoeg. En dat…is me alles waard. Ik leef mijn eigen waarheid, op mijn manier, omdat ìk dat goed genoeg vind.

Boos staar ik naar het bovenstaande. Ik adem in, adem uit.

Dan komt het moment dat mijn lijf ineens terug gaat naar hoe het vroeger was. Stil, rustig, ergens in een hoekje. Observerend. Zien wat er gebeurd. Zijn. Niks hoeven, niks moeten. Onzichtbaar.



Niet omdat ik me aanpaste, wel omdat het ook een stuk van mezelf is. Een stuk dat ik lang heb afgewezen als ‘niet goed genoeg’. Het voelt onwennig, ongemakkelijk, spannend. Als vanzelf ontstaan er tranen.

Het gevecht is afgelopen.