By leoniewouters432
•
January 13, 2025
Een vleugelslag van een vlinder kan een tsunami veroorzaken - Het gaat om verbinding Het zijn uiteindelijk niet de grote dingen die het leven mooi maken. Ja natuurlijk doet dat ook iets. Een nieuwe auto, mooie kleding, een nieuw sieraad, een groter huis. het heeft allemaal iets. Het is allemaal fijn en leuk. En als je het niet hebt, wordt de waarde ervan nog groter. Als ik kijk naar mijn herinneringen, dan blijven vaak de verbindingen over. Juist die kleinste dingen waardoor mijn lijf zich net wat meer ontspant. Mijn mondhoek net een beetje meer opkrult. Mijn lijf net wat dieper ademhaalt. Dat oogcontact waardoor ik voel dat ik echt gezien word. Bij mijn huis is het de herinnering aan de mensen die hielpen met schilderen, zomaar spontaan, heel veel mensen. Het voelde hartverwarmend. Ik voelde me onderdeel van een groep zeer waardevolle mensen. Mijn eerste auto leende ik uit aan mijn broer. Waarmee hij op vakantie ging samen met zijn fantastische vrouw. We hadden het er laatst nog over. Het was zo’n belangrijk gebaar voor hem. Mijn favoriete cd gaf ik aan een collega die altijd met me mee naar huis reed na een dag werken. We zongen vaak keihard mee met de liedjes. Zij vond de cd geweldig en had deze zelf niet. De blik in haar ogen toen ik haar die cd gaf vergeet ik nooit meer. Mijn eerste vakantie, helemaal alleen op reis, in Ierland, een paardrijtrail waarbij ik aansloot bij een internationaal gezelschap als enige Nederlander. Ik was 22, stond altijd buiten de groep en koos er bewust voor om eens midden in zo’n groep te springen. Het plezier dat we samen gehad hebben, de liedjes die we zongen. De reis zelf was prachtig, ik herinner me meer het gevoel dat de verbinding en het er midden in staan me gaf. Een jongetje in de klas (toen ik nog juf was), verstopt onder de tafel, omdat een andere juf boos was geworden op hem en hij even niet meer wist wat hij moest doen. Om daarmee te gaan zitten, het samen op te lossen en dan de opluchting op dat koppie te zien. Een ex-vriend die altijd over m’n rug kriebelde als we naar een film keken. Ik kan dat nog steeds weleens missen. Een vriendin de speciaal langskomt omdat ik het moeilijk heb, dat appje van die vriend toen ik laatst er helemaal doorheen zat, iemand die mijn verhaal hoort, een hart onder de riem steekt op een hele fijne manier, terwijl ik haar nauwelijks kende. Een vriend die ziet dat ik verdrietig ben, gefrustreerd raak en ervoor gaat zitten: ‘vertel het maar meisje’. Te weten dat wat ik zeg een plaatsvervangend verhaal is, pijnlijk kan zijn om te horen, weten dat ik het groter maak dan het is. Hét kenmerk van een trauma dat geraakt is. Hij blijft bij me, hoort me, ziet me, vat het vooral niet persoonlijk op, helpt me terug in mijn lijf en laat me opnieuw beleven dat verbinding er juist is als alles moeilijk lijkt te zijn en fout lijkt te gaan. Het pure, zonder opsmuk, authentiek zijn. Zonder maskers op te zetten, helemaal zoals het is, zonder het mooier te hoeven maken. De gouden parels van het leven zitten voor mij in die kleine gouden momenten waarbij er verbinding gevoeld wordt. Je haalt het niet door sneller en meer te werken. Je krijgt het niet door meer of duurdere spullen te kopen. Het zit in dat ene gesprek. Dat oogcontact, die knuffel en de diepe zucht. De zucht die vertelt dat iemand weer meer ruimte in zijn of haar systeem heeft gekregen. Met deze verbindingen, pure verbindingen, worden levens veranderd. Ontspannen zenuwstelsels, ontstaat er meer vertrouwen. Het lijkt zo klein, maar het is zó groots. Een vleugelslag van een vlinder kan een tsunami veroorzaken. Dit soort verbindingen zijn van die tsunami’s.